பின்னர் அவள் கால் பக்கம் நகர்ந்து நின்று கால்களில் விலகியிருந்த புடவைக்குள் ஏதாவது தெரிகிறதா என்று பார்த்தான். ஆனால் ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஒரே இருட்டாக இருந்தது. என்ன செய்வது என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. கைகள் பர பரவென்றிருந்தது. திமிறிக் கொண்டிருந்த தன் தண்டை தடவி கொடுப்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை. கிட்டத்தட்ட பத்து நிமிஷம் அப்படியே நின்று கவிதா சித்தியின் உடலழகை அணு அணுவாக ரசித்து ருசித்தான். திடீரென்று சித்தியின் படுக்கையறையிலிருந்து குழந்தை அழும் சப்தம் கேட்டதும் அவனுக்கு என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை. எந்த நிமிஷமும் கவிதா சித்தி எழுந்து விடுவாள்! எழுந்து நான் பார்ப்பதை பார்த்து விட்டால்? அவனுக்கு எந்தப் பக்கம் ஓடுவது என்று தெரியவில்லை. சித்தியின் கைகள் அசைந்தன. எழுந்து விடுவாள் போல இருந்தது. குழந்தை அழும் சப்தம் இப்போது அதிகமாக கேட்டது. அவள் எழுந்திருக்க ஆரம்பித்தாள். சந்த்ரு வேறு வழி தெரியாமல் அப்படியே வாசல் கதவு பக்கம் இரண்டே அடியில் நகர்ந்து சென்றான். அதற்குள் கவிதா சித்தி சோம்பல் முறித்துக் கொண்டே எழுந்து உட்கார்ந்தாள். சட்டென்று தன்னுடைய உடைகளை சரி செய்து கொண்டாள். அவனைப் பார்த்ததும், சிரித்துக் கொண்டே
"வா... சந்த்ரு... எப்ப வந்த...? தம்பி அழறானா....?" என்று தூக்க கலக்க கண்களுடன் கேட்டாள்.
சந்த்ரு மையமாக சிரித்தான். அப்பாடா.... தான் பார்த்தது கவிதா சித்திக்கு தெரியவில்லை என்று நினைத்துக் கொண்டான். குழந்தை இன்னும் அழுது கொண்டிருந்தது.
"இப்பதான்... தோ.... வந்தேன்... சித்தி..." என்று உளறினான். இன்னும் அவனுக்கு பட படப்பு அடங்கவில்லை. கவிதா அவன் கையிலிருந்த ரிமோட்டைப் பார்த்தாள்.
"இப்பதான் வந்தேன்ற... கையில ரிமோட்டை வெச்சிகிட்டு என்ன பன்ற..?" கவிதா அவனை சீண்டினாள்.
சந்த்ருவுக்கு வந்த நிம்மதி அப்படியே போய் விட்டது. ரிமோட் கிடந்த இடம் அவள் கையருகில்! சந்த்ரு நிற்பதோ வாசல் கதவு அருகில்! சட்டென்று,
"இல்ல.... சித்தி.... இங்க கீழ கிடந்தது.... எடுத்து மேல வெக்கலாம்னு...." கவிதா அவனை பார்த்து நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டே எழுந்து குழந்தையை தூக்க உள்ளே போனாள். தான் பார்த்ததை அவள் புரிந்து கொண்டாள் என்று சந்த்ருவுக்கு தெரிந்தது. ஆனால் ஒரு விதமாக உதட்டை இழுத்தி சிரித்து விட்டுப் போனாளே! அதற்கு என்ன அர்த்தம்! சித்தி சிக்னல் கொடுக்கிறாளா? அடக் கடவுளே! ஒன்றுமே புரியவில்லயே! ஒருவேளை இன்று இரவு சித்தியுடன் ஏதாவது நடக்குமா? நாளை விளையாட வெளியூர் போகும் புரோக்ராமை கேன்சல் செய்து விடலாமா? யோசனை செய்ததில் சந்த்ருவுக்கு மயக்கம் வரும் போல இருந்தது.
சந்த்ரு பாத்ரூமில் குளித்துக் கொண்டிருந்தபோது தொலைபேசி ஒலித்தது. கவிதா போனை எடுத்தாள். கொஞ்ச நேரம் பேசியவளுக்கு சந்தோஷம் தாங்கமுடியவில்லை. ஆனால் போனில் வந்த செய்தியை தனக்குள் வைத்துக் கொண்டாள். யாரிடமும் சொல்லவில்லை.
ஆனால் சந்த்ரு எதிர்பார்த்தது போல அன்றிரவு எதுவும் நடக்கவில்லை. சே... தூங்கும்போது கலைந்த உடைகளைப் பார்த்து தவறாக எண்ணி விட்டோம் என்று நினைத்துக் கொண்டான்.
அடுத்த நாள் காலை அவன் ஊருக்குப் போக கவிதா எல்லா உதவிகளையும் அன்புடனும், கரிசனத்துடனும் செய்தாள். சந்த்ரு போனதும், கார்த்திக்கும் அலுவலகத்துக்குப் புறப்படத் தயாரானான்.
"என்ன கவி... உன்னோட சின்ன புருஷனை இங்க விளையாடுடான்னா... அவன் வெளியூருக்குப் போய் விளையாட போயிட்டான்! அவன் திரும்பி வர இன்னும் பத்து நாளாகும்... என்னோட டூர் ப்ரோக்ராம் கன்·பர்ம் ஆயிடிச்சி.... சரியா அவன் வந்ததும் நான் புறப்பட்டுடுவேன்.... அப்புறம் நீயும் அவனும் சேர்ந்து இண்டோர் கேம் விளையாட வேண்டியதுதான்... எல்லா ஏற்பாடும் பன்னிட்ட இல்லையா....?"
"என்னவெல்லாம் செய்யனுமோ... அத்தனையையும் செஞ்சு முடிச்சிட்டேங்க.... அவனும் தயாராயிட்டான்னுதான் நினைக்கிறேன்... நீங்க சொன்ன மாதிரி பகல்லயே அடிக்கடி பாத்ரூம் போய் வந்துகிட்டிருக்கான்... இப்ப... எனக்கும்.... அவன் மேல... ரொம்ப.... ஆசையா இருக்குங்க...." என்று வெட்கத்துடன் சொன்னாள்.
"என்... செல்லம்... நிச்சயம் உன்னோட ஆசை நடக்கும்... அவனோட... நீ பன்றத பார்க்க முடியலயேன்னுதான் எனக்கு கொஞ்சம் வருத்தம்...." தன் செல்லப் பெண்டாட்டியை கட்டிப் பிடித்து முத்தமிட்டுக் கொண்டே கார்த்திக் சொன்னான்.
"நீங்க இங்க இருந்தீங்கன்னா... எனக்கும் முழுசா... பன்ன முடியாது... அவனுக்கும் பயமா இருக்கும்...
நீங்க... கவலையேப் படாதீங்க... அதுக்கும் ஒரு வழி வெச்சிருக்கேன்... எங்களோட ·ப்ர்ஸ்ட் நைட்டை முழுசா வீடியோ பன்னி என் பெரிய புருஷனுக்கு... காட்டறேன்... அது போதுமா....?" கார்த்திக் கவிதாவை அப்படியே அள்ளி எடுத்து முத்தம் கொடுத்தான்.
"என்னங்க... ஒரு முக்கியமான விஷயம்... இன்னிக்கி ராத்திரி உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ்... ஆனா நீங்க கொஞ்சம் லேட்டா வீட்டுக்கு வரனும்..."
"அப்படியா... என்ன சர்ப்ரைஸ்.... உனக்கு இது ரெண்டாவது நாளேச்சே... வேற என்ன சர்ப்ரைஸ்டா கண்ணு...?"கார்த்திக் கேட்டான்.
"இப்ப சொன்னா.. அது பேரு சர்ப்ரைஸ் இல்ல.... ராத்திரிதான்... இப்ப நல்ல பிள்ளையா ஆ·பீஸ¤க்கு போய் வாங்க...." கவிதா அவனை வலுக்கட்டாயமாக பிடித்து வெளியே தள்ளினாள்.
கார்த்திக் போன அரை மணிக்கெல்லாம் வாசல் கதவில் பெல் அடிக்கும் சப்தம் கேட்டது. கவிதாவுக்கு யார் வந்திருப்பது என்று தெரியும். சந்தோஷத்துடன் கதவை திறந்தாள். அவள் நினைத்தது வீண் போவைல்லை. ஆனால் முகத்தில் ஆச்சரியத்தையும், புன்னகையையும் வரவழைத்துக் கொண்டு,
"அடடே.... வாங்க... அத்தை... வாங்க... மாமா... ஆச்சரியமா இருக்கே...!" என்று வந்தவர்களை வரவேற்றாள். வந்திருந்தது கார்த்திக்கின் சித்தப்பாவும், சித்தியும்.
ரொம்ப நாளா வரனும் வரனும்னுதான் நினச்சிட்டிருந்தோம்... இப்ப உண்மையிலேயே வந்துட்டோம்மா..." சொல்லிக் கொண்டே தனபால் உள்ளே வந்தார். தனபால் கார்த்திக்கின் அப்பாவுக்கு சொந்த தம்பி. திருச்சியில் கலெக்டர் அலுவலகத்தில் உயர் பதவியில் இருப்பவர்.
"சௌக்கியமா இருக்கியா கவி...?" கார்த்திக்கின் சித்தி ருக்மணி பின்னலேயே வந்தாள்.
"ம்ம்.. நல்ல சௌக்கியமா இருக்கேன்... அத்தை... உட்காருங்க..." என்று சொல்லி சோபாவை காட்டினாள். இருவருக்கும் ஜூஸ் போட்டு தந்தாள்.
"நான் மூணு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை சென்னை வந்து போறவன். வந்தா எனக்கு செக்ரடேரியட்ல ஒரு நாள் வேலை... அத முடிச்சிட்டு அப்படியே போயிடுவேன்... இப்ப என்னோட கலீங் பையனுக்கு சென்னையில நாளைக்கு மறுநாள் கல்யாணம்... அவசியம் அட்டெண்ட் பன்னனும்... இவளும் அந்த கல்யாணத்துக்கு வரனும்... இவ்வளவு தூரம் போகனுமான்னு இவதான் வரவே மாட்டேன்னுட்டா... நான்தான் இவளை கட்டாயப் படுத்தி அழைச்சிட்டு வந்திருக்கேன். எனக்கு இந்த தடவை செக்ரடேரியட்ல தொடர்ந்து ஒரு வாரம் வேலை இருக்கு... அதான் வந்துட்டோம்..." என்று பட படவென்று கொட்டினார்.
"நீங்க எப்ப வந்தாலும் வீட்டுக்கே வந்துடுங்க மாமா... உங்களுக்கு இல்லாத இடமா...? ஏன் அத்தை உங்க பிள்ளை வீட்டுக்கு வர உங்களுக்கு என்ன தயக்கம்...?" கவிதா ருக்மணியைப் பார்த்து கேட்டாள்.
"அப்படியெல்லாம்... ஒன்னும் இல்லடி... நானும் வந்துட்டா வீட்டையும் பசங்களையும் யார் பாத்துக்கறது...?அதான்.. வேற ஒன்னுமில்லம்மா... இப்ப கூட பக்கத்து வீட்டுல சொல்லிட்டுத்தான் வந்திருக்கோம்.... எங்க உன்னோட குழந்தை... தூங்கறானா...?" ருக்மணி சொன்னாள்.
"ஆமாம்.. அத்தை இப்பதான் தூங்க ஆரம்பிச்சான்..."
"எங்க.... கார்த்திக் ஆ·பீஸ் போய்ட்டானா...?" தனபால் விசாரித்தார்.
"ஆமாம்... மாமா... பட்ஜெட்டுக்கு முன்னாலேயே ·பிப்ரவரியில எல்லாத்தையும் முடிக்கனும்னு ரொம்ப பிசியா இருக்கார்... சாயந்திரமும் லேட்டாத்தான் வரார்..." கவிதா கரிசனத்துடன் சொன்னாள்.
"அப்படியா... பின்ன ஏஜிஸ் ஆ·பீஸ்னா சும்மாவா..? ரொம்ப ·பவர்புல் டிபார்ட்மெண்ட்டாச்சே.... எங்க... சந்த்ருவை காணோம்.. அவனும் காலேஜ் போயிட்டானா...?"
"இல்லை... மாமா... அவனுக்கு ·புட்பால் டோர்னமெண்ட் இருக்கு.. அவன் வர இன்னும் பத்து நாளாகும்... இப்பதான் நீங்க வர்ரதுக்கு அரைமணிக்கு முன்னதான் புறப்பட்டுப் போனான்... மாமா..."
சந்த்ருவின் அறையை கவிதா சுத்தமாக்கி அவர்களுடைய பொருட்களையெல்லாம் உள்ளே வைத்தாள். விசாரிப்பெல்லாம் முடிந்தவுடன் தனபால் குளித்து விட்டு உடனே அலுவலகம் புறபட்டுச் சென்றார். போகும்போது மதிய சாப்பாட்டுக்கு வரமுடியாது என்றும் அலுவலகத்தில் அவர் நண்பர்களுடன் பார்த்துக் கொள்வதாகவும் சொல்லி விட்டு போனார்.
"ராத்திரி சீக்கிரம் வீடு வந்து சேருங்க... வழக்கம் போல உங்க ·பிரண்ட்ஸோட பார் பக்கம்
போயிடாதீங்க..." ருக்மணி தன் புருஷனை எச்சரித்து அனுப்பினாள். அவர் போனதும் கவிதா ருக்மணியை கட்டிப் பிடித்து,
"வந்ததுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்.. அத்தை... எனக்கு நம்பிக்கை இருந்தாலும் கடைசி நிமிஷத்துல மனசு மாறிடுவீங்களோன்னு பயந்துட்டேன்... அத்தை..."
"அதான் நான் நேத்தே போன் பன்னி சொல்லியிருந்தேனே... நீ கார்த்திக்கிட்ட ஒன்னும் சொல்லலியா...?"ருக்மனிக்கு கொஞ்சம் வெட்கமாக இருந்தது.
"இல்லை... அத்தை... சர்ப்ரைஸா இருக்கட்டும்னு சொல்லலை.. ஆனா இன்னிக்கி ராத்திரி ஒரு சர்ப்ரைஸ் இருக்குன்னு மட்டும் சொல்லியிருக்கேன்.... நீங்க படுத்து ரெஸ்ட் எடுங்க அத்தை... ராத்திரி ரொம்ப நேரம் கண் முழிக்க வேண்டியிருக்கும்...."
"சீ... போடி... எல்லாம் உன்னாலதான்... இந்த வயசுல இதெல்லாம் எனக்குத் தேவையா...?" ருக்மணி பொய் கோபத்துடன் இன்னும் வெட்கப்பட்டாள்.
"என்ன அத்தை... உங்களுக்கு இப்ப என்ன வயசு ஆயிடிச்சி.... உங்க பிள்ளைக்கு இப்ப இருபத்தியெட்டு.... சரியா அவருக்கு பதினெட்டு வயசுல... உங்க மேல ஆசை வந்திச்சி... அப்ப உங்களுக்கு இருபத்தியாறு... இப்ப முப்பத்தியாறு.... செக்ஸ் அனுபவிக்கறதுக்கு முப்பத்தாறு வயசெல்லாம் ரொம்ப பெரிய வயசா என்ன...?என்னைக் கேட்டால் இந்த வயசுலதான் நல்ல அனுபவிக்கனும்...." ருக்மணியை கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டே சொன்னாள்
.
No comments:
Post a Comment