"சீ... எப்படிடி இப்படி வெட்கமேயில்லாம பேசற...? உன்னை சொல்லி குத்தமில்லை... எல்லாம் அவன் சொல்லி கொடுத்துதான் நீ இப்படி பேசுற...." ருக்மணி கவிதாவின் கண்ணத்தை செல்லமாக தட்டி கொடுத்தாள்.
"உங்களப் பார்த்தா எனக்கு கொஞ்சம் பொறாமையா கூட இருக்கு அத்தை... உங்களப் பார்த்தா 12 வயசுல ஒரு பொண்ணும், 8 வயசுல ஒரு பொண்ணும் இருக்காங்கன்னு சொல்லவே முடியாது... இன்னும் உடம்பை அப்படியே கிண்ணுன்னு வெச்சிருக்கீங்க... உங்க பிள்ளை இப்ப உங்களப் பார்த்தா அப்படியே பெட்ரூமுக்கு தூக்கிட்டு போவார்...."
"ஐயோ... கவி... கொஞ்சம் நிறுத்தேன்... கொஞ்சம் பயமா இருக்குடி... அந்த வயசுல எல்லா சின்ன பிள்ளைங்களுக்கும் வர்ர ஆசைதான் அவனுக்கும் வந்தது... ஆனா அதையே நெனச்சி இப்பவும்..." ருக்மணி சொல்ல தயக்கம் காட்டினாள்.
"அத்தை.... இன்னிக்கும் என்னையே அவர் உங்களை நெனச்சிதான் பன்றார்ன்னு சொல்லியிருக்கேனே... என் புருஷனைப் பத்தி எனக்குத் தெரியும்... அவர் மனசுல இருக்குற ஆசைய நீங்க மட்டும்தான் நிறைவேத்த முடியும் அத்தை.... நீங்க ஒன்னும் பேசாதீங்க... இன்னிக்கி ராத்திரி உங்களுக்கும் உங்க பிள்ளைக்கும் ·பர்ஸ்ட் நைட்.... நீங்க போய் நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க..."
கவிதா ருக்மணிக்கு மதியம் சாப்பாடு போட்டு மீண்டும் தூங்க வைத்தாள். பின்னர் அவர்களுடைய படுக்கையறையில் கட்டிலுக்கு வலது பக்கம் இருந்த ஸ்டீல் கப்போர்டின் மேல் அடுக்கி வைத்திருந்த புத்தகங்களை அகற்றி வைத்தாள். கப்போர்டை திறந்து வீடியோ கேமராவை எடுத்து 'ரெகார்ட்' பட்டனை அழுத்தி கப்போர்டின் மேல் புத்தகங்கள் இருந்த இடத்தில் வைத்தாள். பத்து வினாடிகளில் மீண்டும் அதை எடுத்து 'ரெகார்ட்' செய்ததை 'ப்ளே' செய்து பார்த்தாள். கட்டில் முழுவதுமாக தெளிவாக வந்திருந்தது. திருப்தியுடன் கவனமாக அதே இடத்தில் வைத்து விட்டு அதைச் சுற்றிலும் புத்தகங்களை பழையபடி அடுக்கினாள். பின்னர் கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்து கேமராவைப் பார்த்தாள். சுற்றிலும் புத்தகங்கள் ஏறுமாறாக அடுக்கியிருந்ததால் கேமராவின் லென்ஸ் பிரத்தியேகமாக தெரியவில்லை. பின்னர் கேமராவின் பவர் ஒயரை எடுத்து கப்போர்டின் பின்னாலிருந்த ப்ளக் பாயிண்ட்டில் செருகினாள். நல்ல வேளை அந்த ப்ளக் பாயிண்ட்டின் ஸ்விட்ச் கதவருகில் இருந்தது. வீடியோ கேமாராவின் ரிமோட்டை எடுத்து ஹாலில் டிவி இருக்கும் இடத்தில் வைத்தாள். பின்னர் சாயந்திரம் ஆறு மணிக்கு ருக்மணியை எழுப்பி விட்டு,
"அத்தை... நீங்க குளிச்சிட்டு வாங்க... உங்களுக்கு நானே ட்ரெஸ் பன்னி விடறேன்..." கவிதா சொன்னதும் ருக்மணி,
"உன்னோட அக்கப்போர் ரொம்ப அதிகமாயிடிச்சி... கவி..." என்று சிணுங்கிக் கொண்டே பாத்ரூம் போனாள். ருக்மணி குளித்து விட்டு வந்ததும், அவளுக்கு அழகாக தலை வாரி நிறைய பூ வைத்து விட்டாள். ருக்மணி அத்தையின் இரண்டு மார்புகளையும் காண்பித்து,
"உங்களுக்கு இந்த வயசிலேயே இப்படி தூக்கிகிட்டு நிக்கறதுன்னா... பத்து வருஷத்துக்கு முன்ன எப்படியிருந்திருக்கும்...? அதானாலதான் உங்க பிள்ளை உங்ககிட்ட விழுந்துட்டார்...."
"ஐயோ... கவி நீ கொஞ்சம் நிறுத்தறயா...? நீ வெளிய போ... நானே ட்ரெஸ் பன்னிக்கிறேன்... நீ இருந்தா சும்மான்னு இருக்க மாட்ட..." ருக்மணி சிணுங்கிக் கொண்டே கவிதாவை வெளியே துறத்தினாள். கவிதாவும் சிரித்துக் கொண்டே ஹாலுக்கு வந்தாள்.
ஆனால் கவிதா சொன்னது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. ருக்மணி முப்பத்தியாறு வயதிலும், உடலை இன்னும் கட்டுகோப்பாக வைத்திருந்தாள். அந்த வயதிற்கே உரிய உடல் வனப்பு அவளிடம் மின்னியது. கவிதாவை விட ஒரு சுற்று பெரிதாகவும், ஆனால் அங்க லட்சணங்கள் கண கச்சிதமாகவும் இருந்தது. சாமுத்ரிகா லட்சணம் இன்னமும் அவளிடம் குடி கொண்டிருந்தது. கண்களின் கீழே கொஞ்சமாக பிரை போல தெரிந்த கருவண்ணம் கூட அவளுக்கு அழகு சேர்த்தது. ருக்மணி கொஞ்சம் மாநிறம் என்றாலும் அவள் முக அழகு இன்னமும் மிளிர்ந்தது. இரண்டு பிள்ளை பெற்று, இத்தனை வருஷங்கள் ஓடியும் தொப்பை விழாத வயிறும், ஒற்றை மடிப்பு விழுந்த இடையும், கொஞ்சம் தொங்கியிருந்தாலும் கீழே சரியாத பெருத்த முலைகளும் அவளுக்கு அதிக பட்சம் இருபதெட்டு அல்லது முப்பது வயதைத்தான் கொடுத்தன.
ருக்மணி தன்னிடமிருந்த ஒரு மாம்பழ நிற சேலையை உடுத்திக் கொண்டாள். அதற்கு மேட்சிங்காக அதே நிறத்தில் மெல்லிய துணி ஜாக்கெட்டும் அணிந்து கொண்டாள். உள்ளே அணிந்திருந்த பூபோட்ட கறுப்பு நிற பிரா ஜாக்கெட்டுக்கு வெளியே நன்றாகவே தெரிந்தது. அதே கறுப்பு நிறத்தில் ஒரு மெல்லிய ஜட்டியும், அதற்கு தோதாக கறுப்பு நிற உள் பாவாடையும் அணிந்து கொண்டாள். பின்னர் புடவையை தொப்புள் தெரியும்படி கீழே இறக்கிக் கொண்டாள். கை நிறைய கண்ணாடி வளையல்களும் தங்க வளையல்களும் அணிந்து கொண்டாள். காதில் ஜிமிக்கிகளை தொங்கவிட்டாள். அவள் தன் அலங்காரத்தை முடித்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தவுடன் கவிதா,
"அத்தை... என் புருஷன் இனிமேல் என் பக்கம் வருவாரான்றது சந்தேகமேதான்... உங்க வயசுல என்னால இப்படியெல்லாம் இருக்க முடியாது.... மை காட்... அப்படியே தேவலோக ரம்பையே வந்தது மாதிரி இருக்கு அத்தை... கண்கள் அகல கவிதா இதை சொன்னதும் ருக்மணி நாணி கோணிணாள்.
"மாமா இப்ப வந்து பார்த்தா என்ன சொல்லுவீங்க..."
"உங்க மாமாவைப் பத்தி உனக்கு தெரியாது.... அவர் வரும்போது பாரு... ·புல்லாத்தான் வருவார்... ஒன்னும் கண்டுக்கவே மாட்டார்..." தனபால் குடிப்பது ரொம்ப பழக்கமான விஷயம் என்று கவிதா நினைத்துக் கொண்டாள். சரியாக ஏழு மணிக்கெல்லாம் இருவரும் சாப்பிட்டனர். பின்னர் கார்த்திக்கின் வேஷ்டி, சட்டை மற்றும் பொருட்களையெல்லாம் எடுத்து வீட்டில் மூன்றாவதாக இருந்த ஒரு சிறிய அறையில் வைத்தாள்.
"அத்தை... நீங்க போய் எங்க அறையில இருங்க... உங்க பிள்ளை வர்ர நேரமாயிடிச்சி... மாமாகூட இப்ப வந்திடுவார் இல்ல...?" அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள் வாசலில் பெல் அடிக்கும் சப்தம் கேட்டது. ருக்மணி அறையின் உள்ளே செல்ல கவிதா கதவை திறந்தாள். அங்கே கார்த்திக் இல்லை. தனபால் வந்திருந்தார்.
"வாங்க மாமா.... என்ன இவ்வளவு நேரம்...?" தனபால் தள்ளாடவில்லையென்றாலும் அவரிடமிருந்து மது வாசனை பலமாக வீசியது.
"கொஞ்ச நேரம் ·ப்ரெண்ட்ஸோட பேசிகிட்டிருந்தேம்மா... நீ போய் படு... நான் சாப்டுட்டேன்... நான் போய் படுக்கிறேன்... ருக்கு எங்க...? கார்த்திக் வந்தா சொல்லிடும்மா நான்... நாளைக்கு காளையில் அவனைப் பார்க்கிறேன்..." சொல்லிக் கொண்டே அவர் சந்த்ருவின் அறைக்குள் போய் விட்டார்.
சரியாக எட்டு மணிக்கு கார்த்திக்கின் பைக் சப்தம் கேட்டது. அவன் உள்ளே வந்ததும் கவிதா,
"வாங்க...! சீக்கிரமா போய் குளிச்சிட்டு வாங்க..." என்று சொன்னாள். கார்த்திக் வழக்கம்போல அவர்கள் அறைக்குப் போகும் போது,
"என்னங்க... நம்ப ரூமுக்கு போகாதீங்க.... சந்த்ரு ரூமுக்கும் போகாதீங்க... உங்களுக்கு வேண்டியதையெல்லாம் சின்ன ரூம்ல வெச்சிருக்கேன்...." என்றாள். கார்த்திக் எதுவும் புரியாமல்,
"ஏன்... என்னாச்சி...?" என்று கேட்டான்.
"உஷ்.... சப்தம் போடாதீங்க... போய் சட்டுன்னு குளிச்சிட்டு வாங்க..." என்று சொல்லி அவனை பாத்ரூமுக்கு உள்ளே தள்ளினாள். அவன் பாத்ரூமில் இருக்கும்போது டிவியின் அருகில் இருந்த கேமரா ரிமோட்டை எடுத்து தன் இடுப்பில் செருகிக் கொண்டாள். குளித்து விட்டு வந்தவன்,
"என்ன கவி... என்னென்னமோ பன்ற...? இதான் நீ காலையில சொன்ன.. சர்ப்ரைஸா...?" என்று பொறுமையிழந்து கேட்டான்.
"என்... ராஜா... கொஞ்சம் பொறுக்கக் கூடாதா.... உங்க ட்ரெஸ்ஸை உள்ளே வெச்சிருக்கேன்... ஒரு முக்கியமான விஷயம்... நீங்க கொஞ்சம் ஸ்மார்ட்டா ட்ரெஸ் பன்னிகிட்டு வாங்க..." என்று அவனை உள்ளே தள்ளினாள். கார்த்திக்குக்கு எதிர்பார்ப்பு அதிகமானது. ஆனாலும் மனைவி சொல் தட்டாத புருஷனாக அவள் எடுத்து வைத்திருந்த வேஷ்டி சட்டையை அணிந்து கொண்டு வெளியே வந்தான். அப்போதும் கவிதா ஒன்றும் சொல்ல முடியாது என்று கண்டிப்பாக இருந்து விட்டாள். அவன் சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் அவன் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு,
"இன்னிக்கி... நான் சொல்றத மறுபேச்சு பேசாம நல்ல பிள்ளையா கேப்பீங்களாம்... ஓகே... நான் இப்ப உங்களை நம்ப ரூமுக்கு அனுப்புவேணாம்... அங்கதான் உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ் இருக்கு... உள்ள போனதுக்கு அப்புறமா என்ன ஏதுன்னு உங்களுக்கு தெரியும்.... அங்க நல்ல பிள்ளையா சமத்தா
நடந்துப்பீங்களாம்... ஓகே...."
அவனை எழுப்பி அவன் கண்களை தன் கைகளால் மூடி தங்கள் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். கதவை திறந்து உள்ளே அழைத்து வந்தாள். அங்கே ருக்மணி ஜன்னலின் ஓரமாக வெட்கத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தாள். கவிதா தன் கணவனிடம்,
"கையை எடுக்கப் போறேன்... எடுக்கட்டுமா...." என்று சிறு குழந்தையின் உற்சாகத்தோடு கையை எடுக்காமல் அவனை வெறுபேற்றினாள். கார்த்திக்,
"சீக்கிரம்... கவி... என்னதான் இருக்கு... இங்க....?" பொறுமையிழந்து கேட்டான்.
கவிதா சட்டென்று அவன் கண்களிலிருந்து கையை எடுத்தாள். கார்த்திக் கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். அங்கே ருக்மணி சித்தி நின்று கொண்டிருந்தாள். கார்த்திக்கால் நம்ப முடியவில்லை. கண்களை கசக்கி பார்த்தான். சாட்சாத் ருக்மணி சித்தியேதான்! திரும்பி கவிதாவைப் பார்த்தான். அவனுடைய ரத்த ஓட்டம் அதிகமானது. அவனால் ஒன்றுமே பேசமுடியவில்லை. ருக்மணி சித்தியின் சிருங்கார அலங்காரமே அங்கு என்ன நடக்க வேண்டும் அவள் எதற்காக இங்கு வரவழைக்கப் பட்டிருக்கிறாள் என்பதை பறை சாற்றியது. வினாடி நேரத்தில் அவனுக்கு சகலமும் புரிந்தது. திறந்த வாய் மூடாமல் கவிதாவைப் பார்த்தான். அவள் தன் இரண்டு கைகளயும் கண்ணத்தில் வைத்துக் கொண்டு குழந்தை போல அவனை சிரிப்புடன் பார்த்தாள். யாருக்குமே பேச்சு வரவில்லை. தான் காண்பது கனவா இல்லை இது நிஜம்தானா என்று கார்த்திக்கால் உறுதியாக சொல்ல முடியவில்லை. கவிதா குழந்தை போல சிரித்துக் கொண்டே கையை தூக்கி ஆட்டி மெள்ள மெள்ள பின் பக்கமாக நடந்து,
"பை... பை.... பை..பை.... பெஸ்ட் ஆ·ப் லக்...." என்று சொல்லி கதவருகில் போனாள். கார்த்திக் ருக்மணி சித்தியைப் பார்த்தான். ருக்மணியும் அவனையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தாள். கவிதா ஞாபகமாக வீடியோ கேமரா பவர் ஸ்விட்சை ஆன் செய்தாள். அப்படியே கதவை சாத்திக் கொண்டே வெளியே வந்து தன் இடுப்பிலிருந்த ரிமோட்டை எடுத்து கொஞ்சமாக திறந்திருந்த கதவின் வழியாக காண்பித்து 'ரெகார்ட்' பட்டனை அழுத்தினாள். கேமராவில் ஒரு சிறிய சிவப்பு விளக்கு எரியத் தொடங்கியது அவளுக்கு மட்டுமே பக்கவாட்டில் தெரிந்தது.
கவிதா கதவை சாத்திக் கொண்டு போனதும் அவர்களிடையில் இரண்டு நிமிஷம் போல மௌனம் நிலவியது. பின்னர் ருக்மணிதான் மௌனத்தை உடைத்தாள்.
"என்ன... கார்த்திக்.... சௌக்கியமா இருக்கியா....? என்று கேட்டுக் கொண்டே அவன் அருகில் வந்தாள்.
"ம்ம்ம்.... சௌக்கியமா இருக்கேன்... சித்தி...." கார்த்திக் திக்கித் திணறி சொன்னான்.
"பத்து வருஷத்துக்கு முன்ன சின்னப் பையனா இருந்தப்ப.... எப்படி தயங்கினயோ.... அப்படியேதான் இப்பவும் இருக்க..." இன்னும் அருகில் வந்தாள். ருக்மணி சித்தியின் வாசனை கார்த்திக்கின் பட படப்பை கொஞ்சம் குறைத்தது.
ருக்மணி அவன் அருகில் வந்து அவன் கையை பிடித்து கட்டிலில் உட்காரவைத்து தானும் அவனுடன் நெருங்கி உட்கார்ந்து கொண்டாள். கார்த்திக் மூச்சு முட்டியது போல உணர்ந்தான். திடீரென்று பழைய உலகத்துக்குப் போன மாதிரி இருந்தது. சுவிட்சை போட்டால் வினாடி நேரத்தில் பத்து வருஷத்துக்கு முன் கொண்டு போய் விடும் மெஷினில் ஏறியது போல இருந்தது. அவன் அப்போதுதான் கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்தான். ருக்மணி சித்தி கையில் ஒன்றரை வயது குழந்தையோடு இருந்தாள். வீட்டில் எப்போதும் கல கலவென்று கூட்டமாக இருக்கும். ருக்மணி சித்தியும், அவனும் ஒருவரையொருவர் அவ்வப்போது ஆசை தீர பார்த்துக் கொண்டனர். அவர்களுக்குள் ஒரு நல்ல சினேகிதமும், திரை மறைவில் காமம் கலந்த காதலும் நிலவியது. ருக்மணி சித்திக்கு படிக்கத் தேவையான புத்தகங்களை கார்த்திக்தான் நூலகத்திலிருந்து எடுத்து வந்து கொடுப்பான்.
தி.ஜானகிராமனின் நாவல்களை ருக்மணி சித்திக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். 'அம்மா வந்தாள்' நாவலைப் படித்து விட்டு அதில் அம்மா கதாபாத்திரமான 'அலங்காரம்' தன் புருஷனுடன் உடலுறவு கொள்ளும் பாங்கை மிக அழகாக விவரித்திருக்கும் பக்கங்களை குறித்து கார்த்திக்கிடம் கொடுத்து
'இந்த பக்கமெல்லாம் படிச்சிப் பாரேன். ஒருவேளை எல்லாருக்கும் இது பொருந்தும் போல' என்று சொன்னாள்.'அலங்காரத்தின்' புருஷன் கொஞ்சம் வயதானவர். அந்த பக்கங்களில் 'அலங்காரத்தின்' தலை உச்சியிலிருந்து கால் வரை மெதுவாக தடவி கொடுப்பார். அதுவே அவருக்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் 'அலங்காரம்'திருப்தி அடையாமல் தன் புருஷனின் சினேகிதரும் ஊர் பெரியமனிதருமாகிய 'சிவசு' உடன் உடலுறவு கொண்டு தன்னையே இனம் காண முயற்சிப்பாள். ஆனால் அது அப்போது கார்த்திக்குக்கு புரியவில்லை. அல்லது ஏதோ புரிந்தும் புரியாதது மாதிரி இருந்தது.
அந்த சூழ்நிலைக்கே இப்போது போய்விட்ட மாதிரி கார்த்திக் உணர்ந்தான். ருக்மணி கார்த்திக்கின் கையை எடுத்து தன் கையில் வைத்துக் கொண்டு,
"என்ன தப்பா நெனைக்காத கார்த்திக்... உனக்கு எப்படியோ தெரியல... நான் இன்னமும் உன்ன நெனச்சிட்டுதான் இருக்கேன்... காலம் கடந்து... போனாலும் என்... மனசுல நீ இன்னும்... அப்படியேதான் இருக்க... நம்ப இருதயம் ஆசை பட்டதை அடையாம நூறு வருஷம் வாழ்ந்து பிரயோஜனம் இல்லைன்னு... கவிதான் எனக்கு சொல்லி புரிய வெச்சா... கவி உனக்கு வாய்ச்ச ஒரு வரப்ரசாதம்பா... ரொம்ப நல்ல பொண்ணு...." பேசிக் கொண்டேயிருந்த ருக்மணி சித்தி திடீரென்று குரல் உடைந்து அழ ஆரம்பித்தாள். கார்த்திக் அவள் பக்கம் திரும்பி,
"அழாதீங்க சித்தி... இப்பதான்.... எல்லாம் சரியாயிடிச்சில்ல... அழாதீங்க சித்தி...." என்றாள். ருக்மணி சட்டென்று அவன் மார்பில் சாய்ந்து அழத் தொடங்கினாள். கார்த்திக்கின் வயிற்றில் இன்ப பந்து கிளம்பி தொண்டையில் அடைத்துக் கொண்டது. ருக்மணி சித்தி சூடியிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசம் அவன் நாசியை துளைத்து,மூளைக்குள் ரசாயண மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது. அவள் தோள்களை பிடித்து ஆதரவாக அவள் முதுகில் தடவினான். கொஞ்ச நேரத்தில் ருக்மணி சித்தி அழுவது நின்றாலும் அவன் மார்பிலிருந்து முகத்தை எடுக்கவில்லை. கார்த்திக் சித்தியை இறுகக் கட்டிக் கொண்டதும், அவளும் தன் கைகளால் கார்த்திக்கின் இடுப்பைச் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டாள்.
-தொடரும்
"உங்களப் பார்த்தா எனக்கு கொஞ்சம் பொறாமையா கூட இருக்கு அத்தை... உங்களப் பார்த்தா 12 வயசுல ஒரு பொண்ணும், 8 வயசுல ஒரு பொண்ணும் இருக்காங்கன்னு சொல்லவே முடியாது... இன்னும் உடம்பை அப்படியே கிண்ணுன்னு வெச்சிருக்கீங்க... உங்க பிள்ளை இப்ப உங்களப் பார்த்தா அப்படியே பெட்ரூமுக்கு தூக்கிட்டு போவார்...."
"ஐயோ... கவி... கொஞ்சம் நிறுத்தேன்... கொஞ்சம் பயமா இருக்குடி... அந்த வயசுல எல்லா சின்ன பிள்ளைங்களுக்கும் வர்ர ஆசைதான் அவனுக்கும் வந்தது... ஆனா அதையே நெனச்சி இப்பவும்..." ருக்மணி சொல்ல தயக்கம் காட்டினாள்.
"அத்தை.... இன்னிக்கும் என்னையே அவர் உங்களை நெனச்சிதான் பன்றார்ன்னு சொல்லியிருக்கேனே... என் புருஷனைப் பத்தி எனக்குத் தெரியும்... அவர் மனசுல இருக்குற ஆசைய நீங்க மட்டும்தான் நிறைவேத்த முடியும் அத்தை.... நீங்க ஒன்னும் பேசாதீங்க... இன்னிக்கி ராத்திரி உங்களுக்கும் உங்க பிள்ளைக்கும் ·பர்ஸ்ட் நைட்.... நீங்க போய் நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க..."
கவிதா ருக்மணிக்கு மதியம் சாப்பாடு போட்டு மீண்டும் தூங்க வைத்தாள். பின்னர் அவர்களுடைய படுக்கையறையில் கட்டிலுக்கு வலது பக்கம் இருந்த ஸ்டீல் கப்போர்டின் மேல் அடுக்கி வைத்திருந்த புத்தகங்களை அகற்றி வைத்தாள். கப்போர்டை திறந்து வீடியோ கேமராவை எடுத்து 'ரெகார்ட்' பட்டனை அழுத்தி கப்போர்டின் மேல் புத்தகங்கள் இருந்த இடத்தில் வைத்தாள். பத்து வினாடிகளில் மீண்டும் அதை எடுத்து 'ரெகார்ட்' செய்ததை 'ப்ளே' செய்து பார்த்தாள். கட்டில் முழுவதுமாக தெளிவாக வந்திருந்தது. திருப்தியுடன் கவனமாக அதே இடத்தில் வைத்து விட்டு அதைச் சுற்றிலும் புத்தகங்களை பழையபடி அடுக்கினாள். பின்னர் கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்து கேமராவைப் பார்த்தாள். சுற்றிலும் புத்தகங்கள் ஏறுமாறாக அடுக்கியிருந்ததால் கேமராவின் லென்ஸ் பிரத்தியேகமாக தெரியவில்லை. பின்னர் கேமராவின் பவர் ஒயரை எடுத்து கப்போர்டின் பின்னாலிருந்த ப்ளக் பாயிண்ட்டில் செருகினாள். நல்ல வேளை அந்த ப்ளக் பாயிண்ட்டின் ஸ்விட்ச் கதவருகில் இருந்தது. வீடியோ கேமாராவின் ரிமோட்டை எடுத்து ஹாலில் டிவி இருக்கும் இடத்தில் வைத்தாள். பின்னர் சாயந்திரம் ஆறு மணிக்கு ருக்மணியை எழுப்பி விட்டு,
"அத்தை... நீங்க குளிச்சிட்டு வாங்க... உங்களுக்கு நானே ட்ரெஸ் பன்னி விடறேன்..." கவிதா சொன்னதும் ருக்மணி,
"உன்னோட அக்கப்போர் ரொம்ப அதிகமாயிடிச்சி... கவி..." என்று சிணுங்கிக் கொண்டே பாத்ரூம் போனாள். ருக்மணி குளித்து விட்டு வந்ததும், அவளுக்கு அழகாக தலை வாரி நிறைய பூ வைத்து விட்டாள். ருக்மணி அத்தையின் இரண்டு மார்புகளையும் காண்பித்து,
"உங்களுக்கு இந்த வயசிலேயே இப்படி தூக்கிகிட்டு நிக்கறதுன்னா... பத்து வருஷத்துக்கு முன்ன எப்படியிருந்திருக்கும்...? அதானாலதான் உங்க பிள்ளை உங்ககிட்ட விழுந்துட்டார்...."
"ஐயோ... கவி நீ கொஞ்சம் நிறுத்தறயா...? நீ வெளிய போ... நானே ட்ரெஸ் பன்னிக்கிறேன்... நீ இருந்தா சும்மான்னு இருக்க மாட்ட..." ருக்மணி சிணுங்கிக் கொண்டே கவிதாவை வெளியே துறத்தினாள். கவிதாவும் சிரித்துக் கொண்டே ஹாலுக்கு வந்தாள்.
ஆனால் கவிதா சொன்னது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. ருக்மணி முப்பத்தியாறு வயதிலும், உடலை இன்னும் கட்டுகோப்பாக வைத்திருந்தாள். அந்த வயதிற்கே உரிய உடல் வனப்பு அவளிடம் மின்னியது. கவிதாவை விட ஒரு சுற்று பெரிதாகவும், ஆனால் அங்க லட்சணங்கள் கண கச்சிதமாகவும் இருந்தது. சாமுத்ரிகா லட்சணம் இன்னமும் அவளிடம் குடி கொண்டிருந்தது. கண்களின் கீழே கொஞ்சமாக பிரை போல தெரிந்த கருவண்ணம் கூட அவளுக்கு அழகு சேர்த்தது. ருக்மணி கொஞ்சம் மாநிறம் என்றாலும் அவள் முக அழகு இன்னமும் மிளிர்ந்தது. இரண்டு பிள்ளை பெற்று, இத்தனை வருஷங்கள் ஓடியும் தொப்பை விழாத வயிறும், ஒற்றை மடிப்பு விழுந்த இடையும், கொஞ்சம் தொங்கியிருந்தாலும் கீழே சரியாத பெருத்த முலைகளும் அவளுக்கு அதிக பட்சம் இருபதெட்டு அல்லது முப்பது வயதைத்தான் கொடுத்தன.
ருக்மணி தன்னிடமிருந்த ஒரு மாம்பழ நிற சேலையை உடுத்திக் கொண்டாள். அதற்கு மேட்சிங்காக அதே நிறத்தில் மெல்லிய துணி ஜாக்கெட்டும் அணிந்து கொண்டாள். உள்ளே அணிந்திருந்த பூபோட்ட கறுப்பு நிற பிரா ஜாக்கெட்டுக்கு வெளியே நன்றாகவே தெரிந்தது. அதே கறுப்பு நிறத்தில் ஒரு மெல்லிய ஜட்டியும், அதற்கு தோதாக கறுப்பு நிற உள் பாவாடையும் அணிந்து கொண்டாள். பின்னர் புடவையை தொப்புள் தெரியும்படி கீழே இறக்கிக் கொண்டாள். கை நிறைய கண்ணாடி வளையல்களும் தங்க வளையல்களும் அணிந்து கொண்டாள். காதில் ஜிமிக்கிகளை தொங்கவிட்டாள். அவள் தன் அலங்காரத்தை முடித்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தவுடன் கவிதா,
"அத்தை... என் புருஷன் இனிமேல் என் பக்கம் வருவாரான்றது சந்தேகமேதான்... உங்க வயசுல என்னால இப்படியெல்லாம் இருக்க முடியாது.... மை காட்... அப்படியே தேவலோக ரம்பையே வந்தது மாதிரி இருக்கு அத்தை... கண்கள் அகல கவிதா இதை சொன்னதும் ருக்மணி நாணி கோணிணாள்.
"மாமா இப்ப வந்து பார்த்தா என்ன சொல்லுவீங்க..."
"உங்க மாமாவைப் பத்தி உனக்கு தெரியாது.... அவர் வரும்போது பாரு... ·புல்லாத்தான் வருவார்... ஒன்னும் கண்டுக்கவே மாட்டார்..." தனபால் குடிப்பது ரொம்ப பழக்கமான விஷயம் என்று கவிதா நினைத்துக் கொண்டாள். சரியாக ஏழு மணிக்கெல்லாம் இருவரும் சாப்பிட்டனர். பின்னர் கார்த்திக்கின் வேஷ்டி, சட்டை மற்றும் பொருட்களையெல்லாம் எடுத்து வீட்டில் மூன்றாவதாக இருந்த ஒரு சிறிய அறையில் வைத்தாள்.
"அத்தை... நீங்க போய் எங்க அறையில இருங்க... உங்க பிள்ளை வர்ர நேரமாயிடிச்சி... மாமாகூட இப்ப வந்திடுவார் இல்ல...?" அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள் வாசலில் பெல் அடிக்கும் சப்தம் கேட்டது. ருக்மணி அறையின் உள்ளே செல்ல கவிதா கதவை திறந்தாள். அங்கே கார்த்திக் இல்லை. தனபால் வந்திருந்தார்.
"வாங்க மாமா.... என்ன இவ்வளவு நேரம்...?" தனபால் தள்ளாடவில்லையென்றாலும் அவரிடமிருந்து மது வாசனை பலமாக வீசியது.
"கொஞ்ச நேரம் ·ப்ரெண்ட்ஸோட பேசிகிட்டிருந்தேம்மா... நீ போய் படு... நான் சாப்டுட்டேன்... நான் போய் படுக்கிறேன்... ருக்கு எங்க...? கார்த்திக் வந்தா சொல்லிடும்மா நான்... நாளைக்கு காளையில் அவனைப் பார்க்கிறேன்..." சொல்லிக் கொண்டே அவர் சந்த்ருவின் அறைக்குள் போய் விட்டார்.
சரியாக எட்டு மணிக்கு கார்த்திக்கின் பைக் சப்தம் கேட்டது. அவன் உள்ளே வந்ததும் கவிதா,
"வாங்க...! சீக்கிரமா போய் குளிச்சிட்டு வாங்க..." என்று சொன்னாள். கார்த்திக் வழக்கம்போல அவர்கள் அறைக்குப் போகும் போது,
"என்னங்க... நம்ப ரூமுக்கு போகாதீங்க.... சந்த்ரு ரூமுக்கும் போகாதீங்க... உங்களுக்கு வேண்டியதையெல்லாம் சின்ன ரூம்ல வெச்சிருக்கேன்...." என்றாள். கார்த்திக் எதுவும் புரியாமல்,
"ஏன்... என்னாச்சி...?" என்று கேட்டான்.
"உஷ்.... சப்தம் போடாதீங்க... போய் சட்டுன்னு குளிச்சிட்டு வாங்க..." என்று சொல்லி அவனை பாத்ரூமுக்கு உள்ளே தள்ளினாள். அவன் பாத்ரூமில் இருக்கும்போது டிவியின் அருகில் இருந்த கேமரா ரிமோட்டை எடுத்து தன் இடுப்பில் செருகிக் கொண்டாள். குளித்து விட்டு வந்தவன்,
"என்ன கவி... என்னென்னமோ பன்ற...? இதான் நீ காலையில சொன்ன.. சர்ப்ரைஸா...?" என்று பொறுமையிழந்து கேட்டான்.
"என்... ராஜா... கொஞ்சம் பொறுக்கக் கூடாதா.... உங்க ட்ரெஸ்ஸை உள்ளே வெச்சிருக்கேன்... ஒரு முக்கியமான விஷயம்... நீங்க கொஞ்சம் ஸ்மார்ட்டா ட்ரெஸ் பன்னிகிட்டு வாங்க..." என்று அவனை உள்ளே தள்ளினாள். கார்த்திக்குக்கு எதிர்பார்ப்பு அதிகமானது. ஆனாலும் மனைவி சொல் தட்டாத புருஷனாக அவள் எடுத்து வைத்திருந்த வேஷ்டி சட்டையை அணிந்து கொண்டு வெளியே வந்தான். அப்போதும் கவிதா ஒன்றும் சொல்ல முடியாது என்று கண்டிப்பாக இருந்து விட்டாள். அவன் சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் அவன் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு,
"இன்னிக்கி... நான் சொல்றத மறுபேச்சு பேசாம நல்ல பிள்ளையா கேப்பீங்களாம்... ஓகே... நான் இப்ப உங்களை நம்ப ரூமுக்கு அனுப்புவேணாம்... அங்கதான் உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ் இருக்கு... உள்ள போனதுக்கு அப்புறமா என்ன ஏதுன்னு உங்களுக்கு தெரியும்.... அங்க நல்ல பிள்ளையா சமத்தா
நடந்துப்பீங்களாம்... ஓகே...."
அவனை எழுப்பி அவன் கண்களை தன் கைகளால் மூடி தங்கள் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். கதவை திறந்து உள்ளே அழைத்து வந்தாள். அங்கே ருக்மணி ஜன்னலின் ஓரமாக வெட்கத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தாள். கவிதா தன் கணவனிடம்,
"கையை எடுக்கப் போறேன்... எடுக்கட்டுமா...." என்று சிறு குழந்தையின் உற்சாகத்தோடு கையை எடுக்காமல் அவனை வெறுபேற்றினாள். கார்த்திக்,
"சீக்கிரம்... கவி... என்னதான் இருக்கு... இங்க....?" பொறுமையிழந்து கேட்டான்.
கவிதா சட்டென்று அவன் கண்களிலிருந்து கையை எடுத்தாள். கார்த்திக் கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். அங்கே ருக்மணி சித்தி நின்று கொண்டிருந்தாள். கார்த்திக்கால் நம்ப முடியவில்லை. கண்களை கசக்கி பார்த்தான். சாட்சாத் ருக்மணி சித்தியேதான்! திரும்பி கவிதாவைப் பார்த்தான். அவனுடைய ரத்த ஓட்டம் அதிகமானது. அவனால் ஒன்றுமே பேசமுடியவில்லை. ருக்மணி சித்தியின் சிருங்கார அலங்காரமே அங்கு என்ன நடக்க வேண்டும் அவள் எதற்காக இங்கு வரவழைக்கப் பட்டிருக்கிறாள் என்பதை பறை சாற்றியது. வினாடி நேரத்தில் அவனுக்கு சகலமும் புரிந்தது. திறந்த வாய் மூடாமல் கவிதாவைப் பார்த்தான். அவள் தன் இரண்டு கைகளயும் கண்ணத்தில் வைத்துக் கொண்டு குழந்தை போல அவனை சிரிப்புடன் பார்த்தாள். யாருக்குமே பேச்சு வரவில்லை. தான் காண்பது கனவா இல்லை இது நிஜம்தானா என்று கார்த்திக்கால் உறுதியாக சொல்ல முடியவில்லை. கவிதா குழந்தை போல சிரித்துக் கொண்டே கையை தூக்கி ஆட்டி மெள்ள மெள்ள பின் பக்கமாக நடந்து,
"பை... பை.... பை..பை.... பெஸ்ட் ஆ·ப் லக்...." என்று சொல்லி கதவருகில் போனாள். கார்த்திக் ருக்மணி சித்தியைப் பார்த்தான். ருக்மணியும் அவனையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தாள். கவிதா ஞாபகமாக வீடியோ கேமரா பவர் ஸ்விட்சை ஆன் செய்தாள். அப்படியே கதவை சாத்திக் கொண்டே வெளியே வந்து தன் இடுப்பிலிருந்த ரிமோட்டை எடுத்து கொஞ்சமாக திறந்திருந்த கதவின் வழியாக காண்பித்து 'ரெகார்ட்' பட்டனை அழுத்தினாள். கேமராவில் ஒரு சிறிய சிவப்பு விளக்கு எரியத் தொடங்கியது அவளுக்கு மட்டுமே பக்கவாட்டில் தெரிந்தது.
கவிதா கதவை சாத்திக் கொண்டு போனதும் அவர்களிடையில் இரண்டு நிமிஷம் போல மௌனம் நிலவியது. பின்னர் ருக்மணிதான் மௌனத்தை உடைத்தாள்.
"என்ன... கார்த்திக்.... சௌக்கியமா இருக்கியா....? என்று கேட்டுக் கொண்டே அவன் அருகில் வந்தாள்.
"ம்ம்ம்.... சௌக்கியமா இருக்கேன்... சித்தி...." கார்த்திக் திக்கித் திணறி சொன்னான்.
"பத்து வருஷத்துக்கு முன்ன சின்னப் பையனா இருந்தப்ப.... எப்படி தயங்கினயோ.... அப்படியேதான் இப்பவும் இருக்க..." இன்னும் அருகில் வந்தாள். ருக்மணி சித்தியின் வாசனை கார்த்திக்கின் பட படப்பை கொஞ்சம் குறைத்தது.
ருக்மணி அவன் அருகில் வந்து அவன் கையை பிடித்து கட்டிலில் உட்காரவைத்து தானும் அவனுடன் நெருங்கி உட்கார்ந்து கொண்டாள். கார்த்திக் மூச்சு முட்டியது போல உணர்ந்தான். திடீரென்று பழைய உலகத்துக்குப் போன மாதிரி இருந்தது. சுவிட்சை போட்டால் வினாடி நேரத்தில் பத்து வருஷத்துக்கு முன் கொண்டு போய் விடும் மெஷினில் ஏறியது போல இருந்தது. அவன் அப்போதுதான் கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்தான். ருக்மணி சித்தி கையில் ஒன்றரை வயது குழந்தையோடு இருந்தாள். வீட்டில் எப்போதும் கல கலவென்று கூட்டமாக இருக்கும். ருக்மணி சித்தியும், அவனும் ஒருவரையொருவர் அவ்வப்போது ஆசை தீர பார்த்துக் கொண்டனர். அவர்களுக்குள் ஒரு நல்ல சினேகிதமும், திரை மறைவில் காமம் கலந்த காதலும் நிலவியது. ருக்மணி சித்திக்கு படிக்கத் தேவையான புத்தகங்களை கார்த்திக்தான் நூலகத்திலிருந்து எடுத்து வந்து கொடுப்பான்.
தி.ஜானகிராமனின் நாவல்களை ருக்மணி சித்திக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். 'அம்மா வந்தாள்' நாவலைப் படித்து விட்டு அதில் அம்மா கதாபாத்திரமான 'அலங்காரம்' தன் புருஷனுடன் உடலுறவு கொள்ளும் பாங்கை மிக அழகாக விவரித்திருக்கும் பக்கங்களை குறித்து கார்த்திக்கிடம் கொடுத்து
'இந்த பக்கமெல்லாம் படிச்சிப் பாரேன். ஒருவேளை எல்லாருக்கும் இது பொருந்தும் போல' என்று சொன்னாள்.'அலங்காரத்தின்' புருஷன் கொஞ்சம் வயதானவர். அந்த பக்கங்களில் 'அலங்காரத்தின்' தலை உச்சியிலிருந்து கால் வரை மெதுவாக தடவி கொடுப்பார். அதுவே அவருக்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் 'அலங்காரம்'திருப்தி அடையாமல் தன் புருஷனின் சினேகிதரும் ஊர் பெரியமனிதருமாகிய 'சிவசு' உடன் உடலுறவு கொண்டு தன்னையே இனம் காண முயற்சிப்பாள். ஆனால் அது அப்போது கார்த்திக்குக்கு புரியவில்லை. அல்லது ஏதோ புரிந்தும் புரியாதது மாதிரி இருந்தது.
அந்த சூழ்நிலைக்கே இப்போது போய்விட்ட மாதிரி கார்த்திக் உணர்ந்தான். ருக்மணி கார்த்திக்கின் கையை எடுத்து தன் கையில் வைத்துக் கொண்டு,
"என்ன தப்பா நெனைக்காத கார்த்திக்... உனக்கு எப்படியோ தெரியல... நான் இன்னமும் உன்ன நெனச்சிட்டுதான் இருக்கேன்... காலம் கடந்து... போனாலும் என்... மனசுல நீ இன்னும்... அப்படியேதான் இருக்க... நம்ப இருதயம் ஆசை பட்டதை அடையாம நூறு வருஷம் வாழ்ந்து பிரயோஜனம் இல்லைன்னு... கவிதான் எனக்கு சொல்லி புரிய வெச்சா... கவி உனக்கு வாய்ச்ச ஒரு வரப்ரசாதம்பா... ரொம்ப நல்ல பொண்ணு...." பேசிக் கொண்டேயிருந்த ருக்மணி சித்தி திடீரென்று குரல் உடைந்து அழ ஆரம்பித்தாள். கார்த்திக் அவள் பக்கம் திரும்பி,
"அழாதீங்க சித்தி... இப்பதான்.... எல்லாம் சரியாயிடிச்சில்ல... அழாதீங்க சித்தி...." என்றாள். ருக்மணி சட்டென்று அவன் மார்பில் சாய்ந்து அழத் தொடங்கினாள். கார்த்திக்கின் வயிற்றில் இன்ப பந்து கிளம்பி தொண்டையில் அடைத்துக் கொண்டது. ருக்மணி சித்தி சூடியிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசம் அவன் நாசியை துளைத்து,மூளைக்குள் ரசாயண மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது. அவள் தோள்களை பிடித்து ஆதரவாக அவள் முதுகில் தடவினான். கொஞ்ச நேரத்தில் ருக்மணி சித்தி அழுவது நின்றாலும் அவன் மார்பிலிருந்து முகத்தை எடுக்கவில்லை. கார்த்திக் சித்தியை இறுகக் கட்டிக் கொண்டதும், அவளும் தன் கைகளால் கார்த்திக்கின் இடுப்பைச் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டாள்.
-தொடரும்
No comments:
Post a Comment