ராகவனுக்கு வயது 18. ஒரு தனியார் இன்ஜினியரிங் கல்லூரியில் முதலாண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கிறான். பதினெட்டு வயதுக்கே உரிய எல்லா டீனேஜ் சேட்டைகளும் உண்டு அவனிடம். என்ன கொஞ்சம் அதிகம் கை அடிப்பான். எல்லாரும் நாளைக்கு ஒரு முறை என்றால் இவனோ குறைந்தது 2 அல்லது 3 தடவை தினமும். ஆனால் இந்த கையடிப் பழக்கம் எந்த வகையுலும் அவன் படிப்பை பாதிக்கவில்லை. சினிமா நடிகைகள்,பக்கத்து வீட்டு ஆண்ட்டி, எதுத்த வீடு மாமி, மூணாவது தெரு புனிதா, வீடு கூட்டிப் பெருக்க வரும் மேகலை என சகட்டு மேனிக்கு பெண்களை நினைத்துக் கொண்டு கை அடிப்பான். இப்போது காலேஜ் ஸ்டடி ஹாலிடேசுக்காக வீட்டிற்கு வந்திருந்தான். ஒரு மாதம் ஸ்டடி ஹாலிடேஸ். காலேஜில் முழுக்க முழுக்க சினிமா பார்த்துக் கொண்டும், ஹாஸ்டலில் சீட்டாடிக் கொண்டும் இருந்து விட்டதால் இந்த ஒரு மாதம் படித்தால் தான் பயல் பர்ஸ்ட் இயர் பேப்பர் எல்லாம் க்ளியர் பண்ண முடியும் என்ற நிலை.
இப்பத்தான் புத்தி வந்து புத்தகங்களை எல்லாம் புரட்டி, சிலபஸ் பார்த்து படிக்கத் தொடங்கிய போது அவன் அப்பாவின் நண்பர்கள் மற்றும் ஊரில் இருக்கும் சில குடும்பங்கள் ஒன்று சேர்ந்து வட நாட்டுப் பயணம் ஒன்றிற்கு திட்டமிட்டனர். எல்லோரும் அவரையும் அம்மாவையும் வரச் சொல்லி வற்புறுத்த அவன் பெற்றோரும் பையனின் தேர்வினை மனதில் கொண்டு வர இயலாதென மறுத்து வந்தனர்.
ஒரு கட்டத்தில் நண்பர்களின் வற்புறுத்தல் தாளாமலும், ராகவனும் அவர்களிடம் தனியாக தன்னால் சமாளித்துக் கொள்ள முடியும் என்றும் சொன்னதையும் கருத்தில் கொண்டு ஒரு இரவு அவர்கள் இந்த வட நாட்டுப் பயணத்திற்கு செல்ல சம்மதித்தனர். இவனுக்கும் ஆசை தான் என்றாலும் �பைனல் இயரில் காலேஜில் இருந்து போகும் ஆல் இண்டியா டூர் போகலாம். அது நண்பர்களுடன் போவதால் இன்னும் என்ஞாய் பண்ணலாம் எனக் கருதி ராகவன் தனியே இருந்து கொள்ள முடிவெடுத்தான். மறு நாள் காலை ராகவன் எழுந்து பல் துலக்கி காபி சாப்பிட வந்த போது அவனின் அம்மா அப்பா இருவரும் அவனிடம் பேச வேண்டும் என்று சொல்லவே டைனிங் டேபிளில் காபியை உறிஞ்சியபடி உட்கார்ந்தான்.
"ராகவா நானும் உங்கம்மாவும் இந்த டிரிப்புல இருந்து திரும்பி வர 20 நாளாகும். உனக்கு என்ட்ரென்ஸ் எக்சாமுக்கு இன்னும் 30 நாள் இருக்கு. உன் எக்சாமுக்கு முன்னாடியே நாங்க திரும்பி வந்துருவோம். அது வரைக்கும் பேசாம நீ கிராமத்தில இருக்க உங்க சித்தி வீட்டுல போய் இரு."
"எதுக்குப்பா அங்கெல்லாம். நான் தனியா இங்கயே இருந்துக்கிருவேன்ப்பா"
"அதெல்லாம் கஷ்டம். சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்ணுவே? உனக்கு ஒரு காபி போடகூட தெரியாது"
"இல்லம்மா வெளில சாப்பிட்டுக்குவேன். சித்தியயும் அவங்க பேமிலியையும் பாத்து எப்படியும் 10 வருசமாவது இருக்கும். இத்தனை வருசத்துக்கபுறம் நான் அங்க போனா ஒரு மாதிரி இருக்காது?"
ஊரில் பூர்வீக சொத்து தகராறு காரணமாக ஏற்பட்ட மனக்கசப்பில் இவர்கள் யாரும் கிராமத்துக்குப் போவதே இல்லை. சித்தி குடும்பத்தோடு இருந்த தொடர்பெல்லாம் லெட்டர் மற்றும் போன் மூலம் தான் இந்த 10வருடங்களாக. அப்படி இருக்க இப்போது போய் திடீரென அவர்களோடு தங்குவதென்றால் அதுவும் 20 நாட்கள் தங்குவதென்றால் ரொம்பவே மலைப்பாய் இருந்தது ராகவனுக்கு.
"அதெல்லாம் நீ ஒண்ணும் கவலைப்படாத. நேத்து ராத்திரியே அவங்களுக்கு போன் பன்ணி பேசியாச்சு. நீ உன் புத்தகங்கள், டிரஸ் எல்லாம் எடுத்து வச்சி கிளம்புனா அடுத்த வாரமே அங்க போயிடலாம். நாங்களும் உன்னைய அனுப்பி வைச்சிட்டு ரெண்டு நாள்ல இந்த நார்த் இண்டியா டூர் கெளம்ப சரியா இருக்கும்"
எல்லாமே இவர்கள் பேசி முடிவெடுத்த பின் இவனிடம் தகவல் தான் சொல்லுகிறார்கள் என எரிச்சலாய் இருந்தது. இந்த 15 நாட்கள் தனிமையில் படிக்கும் நேரம் போக மீதி நேரங்களில் நண்பர்களை வீட்டுக்கே அழைத்து வந்து ஏதாவது பலான படம் கிடம் பார்த்துக் கொண்டு எஞ்சாய் பண்ணலாம் என நினைத்தால் அதற்கு இப்படி ஒரு ஆப்பு. கடுப்பில் மனதிற்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டு வேண்டாவெறுப்பாய் தலை அசைத்தான். அடுத்த வாரமே அவர்கள் கிளம்புவதற்கு ரெண்டு நாள் முன்னமே இவனை டிடிசி பஸ்ஸில் ஏற்றி விட்டு விட்டார்கள்.
மதுரை பஸ் ஸ்டாண்டில் வந்து ராகவன் இறங்கும் போது அவனை அழைத்துப் போக சித்தி வீட்டில் இருந்து யாராவது வருவார்கள் என ஏற்கனவே சொல்லி அங்கிருக்கும் லாலா மிட்டாய்க் கடை வாசலில் அவனை காத்திருக்கச் சொல்லி இருந்தார்கள். பஸ் வந்து சேர்ந்த போது மணி சாயங்காலம் 4:30 இருக்கும். வந்து இறங்கி 10 நிமிடம் ஆனது. 15 நிமிடம் ஆனது. யாரையும் காணோம். ஒரு டீ சாப்பிட்டு விட்டு அப்போது தான் பள்ளி முடிந்து போய்க் கொண்டிருந்த பெண்கள், ஷாப்பிங கிளம்பி போய்க் கொண்டிருக்கும் ஆண்ட்டிகள், பூ விற்கும் பூவையர், டீக்க்டையில் மேலே கயிற்றில் தொங்கும் 'சின்ன சிங்காரி' அட்டைப் பெண்ணின் மதர்த்த திமிரும் முலைப்படம் இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டு ராகவன் நின்று கொண்டிருந்தான். கிட்டத்தட்ட முப்பது நிமிடம் ஆன நிலையில் அவன் பின்னால் "ராகவா" எனும் இனிய குரல் கேட்டது.
திரும்பி பார்த்தவன் அசந்து விட்டான். கொள்ளை அழகில் கோல மயில் ஒன்று நின்று கொண்டிருந்தது. அட இது யாருடா இந்த ஊரில நம்மள பேர் சொல்லி கூப்பிடுற ஒரு அழகான பொண்ணு என திகைத்திருந்தான். இந்த பெண்ணிற்கு மிஞ்சிப் போனால் 24 அல்லது 25 வயதிருக்கும். சிம்பிளான அழகு. இரட்டை ஜடை போட்டு பாவாடை தாவணியில் அவனை விட கொஞ்சம் உயரமாய், மாநிறத்தில் பூசினாற் போல சுருள் சுருளாய் முடிக்கற்றைகள் நெற்றியில் புரள, அந்த மாலை வெயிலின் கசகசப்பில் அவளின் ஜாக்கட் கக்கத்தில் எல்லாம் நனைந்திருக்க அவள் மேலிருந்து குட்டிக்கூரா பவுடர் வாசமும் மதுர குண்டு மல்லி வாசமும் கலந்து வீச,நெஞ்சில் அவள் இறுக்க அணைத்திருந்த இரண்டொரு நோட்டுப் புத்தகஙளையும் மீறி அவளின் வயதிற்கு ஒவ்வாததாய் பெருத்து முலாம் பழங்களென இருந்த முலைகளுடன் ராகவன் மொத்தமாய்த் தன் வசமிழந்தான்.
"ஏய். என்ன அப்படி பாக்குறே?"
"நீங்க....."
"அடப்பாவி என்னைய தெரியல? சரி சரி உனக்கு தெரிஞ்சிருக்க ஞாயமில்ல. நீ எங்கூருக்கு வந்து வருசம் பத்தாச்சில்ல. அதும் அப்ப நான் பாளையங்கோட்ட லேடீஸ் ஸ்கூல்ல ஆஸ்டல்ல தங்கி படிச்சிகிட்டு இருந்தேன். நாந்தான் புவனா. உனக்கு அக்கா முற. அதாவது நீ இப்ப தங்கப் போறேல்ல அந்த சித்தியோட பொண்ணு. போன வாரம் உங்க அம்மா மட்டும் தபால்ல உன் போட்டா அனுப்பலீன்னா எனக்கும் உன்னய தெரிஞ்சிருக்காது தான். நான் இங்க மதுரைல மீனாட்சி காலேஜில பி.எஸ்ஸி படிக்கிறேன். டெய்லி எங்க ஊரிலேந்து பஸ்ஸ�ல வந்து போறேன். இன்னிக்கு எங்கம்மாதான் தம்பி வர்றான். பஸ் ஸ்டாண்டுல லாலா மிட்டாய் கடை வாசல்ல காத்திருப்பான். காலேஜ் முடிஞ்சி வரும் போது உங்கூடவே கூட்டியாந்துன்னாங்க. அதான் வந்தே. சாரி கொஞ்சம் லேட்டாயிடுச்சு. டவுன் பஸ்ஸில ஒரே கூட்டம்"
விடாமல் புவனாக்கா பேசிக் கொண்டே போக அவன் திருவிழாவில் தொலைந்து போன குழந்தை மாதிரி பேக்கு பேக்கென முழித்தபடி நின்று கொண்டிருந்தான். கொஞ்சம் சுதாரித்து அந்த அக்காவுடன் பேசிக் கொண்டே போய் அவங்க ஊர் பஸ்ஸில் ஏறி அக்கா லேடீஸ் சீட்டிலும் அவன் ஜெண்ட்ஸ் சீட்டிலுமாய் உட்கார்ந்தனர். முக்கால் மணி நேர பஸ் பிரயாணத்திற்குப் பின்னே அவர்கள் சித்தியின் கிராமத்தில் பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்கிக் கொண்டனர். சென்னையிலிருந்து மதுரை வரை வந்த பயணத்தை விட மதுரையில் இருந்து இங்கு வருவதற்கான பஸ் பயணம் ராகவனை ரெம்பவே சோர்வுறச் செய்து விட்டது. கூட்டம் கூட்டம் அப்படி ஒரு கூட்டம் இந்த பஸ்சில். முதலிலேயே அவனும் அந்த அக்காவும் பஸ்ஸில் ஏறி உட்கார இடம் கிடைத்ததோ பிழைத்தனர். அதற்கப்புறம் பிதுங்கி வழிய வேர்வை கசகசப்பில் மூச்சுத் திணறும் கூட்டம். பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்கியதுமே அவனுக்குத் தெரிந்து போனது - பத்து வருடங்களுக்கு முன் அவன் பார்த்து அவன் நினைவில் இருந்த அந்த கிராமம் இப்போது காணாமல் போய் விட்டது என. புதுப் புது கட்டிடங்கள். அந்த மெயின் ரோட்டிலேயே இரண்டு பேங்குகள், ஒரு தனியார் டாக்டரின் க்ளினிக் என ரொம்பவே மாறி இருந்தது. மெயின் ரோட்டில் இருந்து போன குறுக்குத் தெருவில் இருந்த சித்தியின் வீடும் இப்போது பெரிய ஓட்டு வீடாக தெளிவாய் வெள்ளை அடித்து.
வீட்டினுள் அவர்கள் நுழைந்த போதே சித்தி உள்ளிருந்து தன் சேலை முந்தானையில் தன் கைகளைத் துடைத்தபடி வெளியில் வந்தார்கள். 'வாப்பா....வா...வா....அடேங்கப்பா...எவ்ளோ நாளாச்சி பாத்து? பெரிய ஆம்பள ஆயிட்ட இப்ப நீ' என என்னருகில் வந்த சித்தி கொஞ்சமும் கூசாமல் அவனை தன்னோடு இறுக்கி அணைக்க அவன் முழி பிதுங்கினான். அவனின் அம்மாவுக்கும் சித்திக்கும் கொஞ்சம் கூட சம்பந்தமே இல்லை. இவர்கள் இருவரையும் யாராவது சேர்த்துப் பார்த்தால் யாரும் அக்கா தங்கை என்று சொல்ல மாட்டார்கள். அம்மா மகள் என்று தான் சொல்வார்கள். ஆமாம் சித்தி அவன் அம்மாவுடன் ஒப்பிடுகையில் அவ்வளவு இளமை. இதில் சித்தியையும் சித்தி மகளையும் சேர்த்துப் பார்ப்பவர்கள் தான் அவர்களிருவரையும் அக்கா தங்கை என்பார்கள். அவனை முதலில் பார்க்கத் தூண்டியது சித்தியின் பெருத்த முலைகள். அம்மாடியோவ் எவ்ளோ பெருசு. இப்பத்தான் தெர்�கிறது அக்காவோட சைசு எங்கேர்ந்து வந்ததுன்னு. சித்தி நல்லா ஓங்கு தாங்காய் கொஞ்சம் கருப்பாய் அவனை விட சற்றே உயரமாய் சிம்பிளாய் நூல் சேலையில், காட்டன் ஜாக்கெட்டும் உள்ளே பிராவும் அணிந்து இருக்க, அவனைத் தன் நெஞ்சோடு சேர்த்தணைத்த சித்தியின் முலைகள் அவர்களின் உயர வேறுபாடு காரணமாய் அவன் முகத்தில் அழுந்த தாய் மடி தேடும் கன்றாய்த் தவித்து அந்த முலைகளை முட்டத் துடித்த அவன் மனத்தைக் கட்டுப்படுத்த கொஞ்சம் திணறித்தான் போனான். உறவு முறை எல்லாம் மறந்து அந்த திண்மையான மதனக் கோளங்களின் அருகாமையில் காம கிறுக்குப் பிடித்த அவன் தண்டு தடித்தது எழுந்து அவனை இறுகத் தழுவி நின்ற சித்தியின் தொடைகளில் மெல்ல இடிக்க அவன் உசாராய்க் கொஞ்சம் பின் வாங்கினான்.
-தொடரும்
No comments:
Post a Comment