இளம்பெண் சித்திரவதை - பாகம் 12 - காமக்கதைகள்

ஒரு பிரம்மாண்டமான மரத்தின் கிளைகளில் நான் சிலுவையில் அறையப்பட்டதுபோல, கத்திகளால் பிணைக்கப்பட்டு பரிதாபமாகத் தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன். என் இருகைகளும் பிய்ந்து விழுந்துவிடுவதுபோல வலித்தன. மிக அதிகமான வலியிலும், பயத்திலும் என் உடல் 'விலுக் விலுக்'கென வெட்டி வெட்டி இழுத்தது. இதுதான் மரண வேளையோ? ஈஸ்வரா.. வாழும்போதுதான் இந்த அபலையைக் கைவிட்டுவிட்டாய். சாகும்போதாவது நல்லவழியைக் காட்டு.. மனம் இடையறாது ஸ்மரிக்க, உடல் துடிப்பு குறைந்தது. ஆயினும் மரணத்தின் கருணை கிட்டவில்லை. குரல் கம்மிப்போகும் அளவுக்கு நான் கதறி ஓய்ந்திருந்தேன். ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு யுகமாக நகர்ந்தது. என் துடிதுடிப்புகளை முகத்தில் உறைந்த புன்னகையோடு இரசித்துக்கொண்டிருந்த பூனைக்கண் பச்சே, நான் சற்று சலனமற்று நினைவிழக்கும் தருணத்தில் இருப்பதைக் கண்டாள். சுங்கிடம் ஏதோ சொல்ல, அவனும் தலையை அசைத்து இசைவு தெரிவித்தான். பூனைக்கண்ணி, ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளி நீரை என்மீது வாரி அடித்தாள். ஸ்மரனை தப்பும் நிலைக்கு சொக்கிக்கொண்டிருந்த நான், நீரின் குளிர்ச்சியினால் மீண்டும் தெளிவான நிலைக்கு வந்தேன். இரண்டு உள்ளங்கைகளிலும் யாரோ துளையிடும் கருவியை வைத்து ஓட்டை போடுவதுபோல 'விண் விண்'ணென்று தெறித்தது. கருணையே இல்லாமல் என் நீண்ட உடற்பகுதி, தரையை நோக்கி இழுத்து உள்ளங்கை வாதையைக் கூட்டிற்று. என்ன*ருகே வந்த பச்சேயின் கைகளில் ஒரு நைலான் கயிறு இருந்தது. சுண்டு விரல் பருமனில் சுமார் மூன்றடி நீளம் கொண்ட அக்கயிற்றை இரண்டாக மடித்து பிடித்திருந்தாள். அதன் மடித்த முனையை என் பெண்மைச்சின்னத்தில் படுமாறு வைத்து முன்னும் பின்னும் அசைத்து வருடினாள்.ஏற்கனவே, காலியாவின் சங்கிலியால் நைந்துபோயிருந்த என் சின்னஞ்சிறு அந்தரங்கம், நைலான் கயிற்றின் முறுக்கேறிய பகுதித் தீண்டலால் ரணமாகி எரிந்தது. உடல் வேதனையைக் காட்டிலும், நான்கு ஆடவர் முன் என்னை அவமானப்படுத்துகிறாளே என்ற உள்ள வேதனையின் மிகுதியால், நான் அவர்களைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன். மனம், ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.. என்று அரற்றியது. நான் கண்களை மூடிக்கொண்டதை வேறு ஒரு இழிவான பொருள் கொண்டவளாய், பூனைக்கண்ணி.. "வெட்கம் கெட்ட நாயே,,! உன்னை இவ்வளவு ஆக்கினைகள் செய்தும், யோனி வருடலின் இன்ப நுகர்வை ஆழ்ந்து அனுபவிக்கிறாயே.. கேவலப்பிறவி..! இவ்வளவு இன்ப வெறியை வைத்துக்கொண்டு எங்கள் தலைவரை ஏன் மறுக்கிறாய்? திமிர்பிடித்த வேசி! என்று கடிந்தவாறே, அந்த நைலான் கயிற்றால் என்னை உரித்தெடுக்கத் தொடங்கினாள். அவளது வன்மம் ஒவ்வொரு அடியிலும் தெரிந்தது. மார்பு, அடி வயிறு, தொடைகள் என்று த்வம்சம் செய்தாள். கயிற்று முனையிலுள்ள முடிச்சு, தொடையிடுக்கின் மென்மையைப் பதம்பார்க்க, அனிச்சை செயலாய் நான் கால்களை மடித்து மேலே தூக்கிக்கொள்ள பின்புறத்தையும் அடித்து காயப்படுத்தினாள். சிசுக்கொலை செய்தவளுக்குகூட இப்படி ஒரு தண்டனையைக் கொடுக்க மாட்டார்கள். அழகாய்ப்பிறந்ததற்காகவும், அன்னியனுக்கு முந்தானை விரிக்க மறுத்ததற்காகவும், என் உடல் பிரதேசங்கள் நையப் புடைக்கப்பட்டன. ஒரு இளம்பெண்ணால் எவ்வளவு துன்பம்தான் அனுபவிக்க முடியும்? உச்ச வேதனையின் காரணமாக நான் மயக்கமுற்றேன். எவ்வளவு நேரம் நினைவிழந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன் என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு வாளி நீர் வாரியடிக்கப்பட்டது. நான் மெல்ல சுயவுணர்வு பெற்றேன். என்மீது நீரை அடித்துவிட்டு ஒரு போராளி அகன்றான். எதிரில் 'தாண்டா' எனும் நல்மனம் கொண்ட பெண்ணைத்தவிர வேறு எவரும் இல்லை. தாண்டா அவளால் முடிந்தவரை, என் தொடைகளை அணைத்து தாங்கிப் பிடித்தவாறு என் கைகளின் வேதனையைக் குறைக்க முயன்றாள். அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது. "உமாஜி! ஏன் இப்படி சித்ரவதைப்பட்டு துடிக்கிறீர்கள். உங்கள் பொன் உடலை சற்று குனிந்து பாருங்கள், துவைத்து எடுத்திருக்கிறாள். வேண்டாம் உமாஜி.. என்னால் பார்க்க சகிக்கவில்லை. தலைவரின் ஆசைக்கு ஒப்புக்கொள்ளுங்கள். இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுவிடவில்லை. காலியா அதியற்புத மூலிகை மருந்து வைத்திருக்கிறான். உடனே வலி, வீக்கத்தைக் குறைத்து புண்களை ஆற்றிவிடும். அடிபட்ட போராளிகளுக்கு உபயோகிப்போம். இரண்டே நாட்களில் நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றுவிடலாம். தயவுசெய்து எனக்காக ஒப்புதல் தாருங்கள். நீங்கள் வதைபட்டு சாக வேண்டியவரே அல்ல!" அந்நிலையிலும் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "முட்டாள் பெண்ணே.. உங்கள் ஆட்கள் என்னை துன்புறுத்த துன்புறுத்த, என் மனம் உறுதியடைகிறது. இன்னும் ஒருமுறையோ, இருமுறையோதான் இவ்வாறு என்னைத் துடிக்க வைக்க முடியும். பிறகு என் உயிர்ப்பறவை உடல்கூட்டை விட்டு பறந்துவிடும். நான் எந்தச் சித்திரவதைக்கும் தயார். சுங்குடன் படுக்கையைப் பகிரும் பேச்சுக்கே இடமில்லை. அவர்களால் ஆனதைப் பார்க்கச் சொல்!" சிரமத்துடன், மெல்லிய குரலில்.. ஆனால் உறுதியாகத் தெரிவித்தேன். "அய்யோ உமாஜி!" என்று அழுதவாறே என் திரண்ட தொடைகளில் அவள் முகத்தை இழைக்க, கசையடி ரணத்தில் அவளது கண்ணீர் பட்டு காந்தியது. "என்ன சொல்கிறார்கள் உமாஜி?" என்று கேட்டவாறே சுங் குழுவினர் வந்தனர். தாண்டாவின் மௌனம் என் முடிவினை அவனுக்கு உணர்த்த, காலியாவுக்கு பார்வையால் உத்தரவிட்டான். காலியா, என்னை விட்டு விலகுமாறு தாண்டாவுக்கு உத்தரவிட, எனக்கு வலிக்க கூடாது என்ற எண்ணத்தில், தாண்டா மெல்ல என் தொடைகளை விடுவித்தாள். எனினும் என் வாளிப்பான உடலின் எடை உள்ளங்கைகளைத் தாக்க, காயம் இன்னும் ரணமாகி என்னை துடிக்க வைத்தது. பின்னர், சித்திரவதை நிபுணன் காலியாவின் அடுத்த குரூரமான செயல்திட்டம் நிறைவேறத் தொடங்கியது. பாலி என்னும் போராளியை அழைத்து என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடிக்கச் சொன்னான் காலியா. அவனும் என் முழங்கால் முகத்தில் இடிப்பதுபோல தூக்கிப்பிடித்தான். காலியா, தன் தோள்பையில் இருந்து சுமார் ஒன்றரை அடி நீளமுள்ள மெல்லிய இரும்புச் சங்கிலியை எடுத்தான். அந்தச் சங்கிலியின் இருமுனைகளிலும் கூர்மையான கொக்கி இருந்தது. அந்த சங்கிலியை உயர்த்தப்பட்ட என் முழங்காலுக்கு கீழாக வரும்படி செய்து, இரு முனை கொக்கிகளையும் என் இரு மார்புக் காம்புகளிலும் செருகினான். கைகளின் வேதனையைப் பார்க்கும்போது முலைக்காம்புகளில் ஏற்பட்ட வலி ஒன்றுமேயில்லை. ஆனால் அது என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் மட்டுமே. காலை சற்று தாழவிட்டாலும், காலுக்கு அடியில் இருக்கும் சங்கிலி முலைக்காம்புகளை இழுத்து துன்புறுத்தும். பாலி என் காலை விடுவிக்க, காலின் கனம் சங்கிலியை கீழ்நோக்கி இழுக்க, மார்பகக் காம்புகள் துடிதுடித்தன. காலை உயர்த்திவைக்க முயன்றால் கைகளின் நரம்புகள் கெஞ்சின. ம்ம்ம்ம்ம் ஈஸ்வரா.. எனக்கு தாங்கிக்கற தெம்பைக் கொடு. இல்லே என்னை அழைச்சுக்கோ. என்னால முடியலடா ஈஸ்வரா.. அம்மா... என்னை ஏன் பெத்தே? இப்படி வதை படறதுக்கா? பைத்தியம்போல கதறினேன். துடித்தேன். காலியாவின் அடுத்த சித்திரவதையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை பூனைக்கண்ணி, மகிழ்வுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள். ஒரு பெரிய மெழுகுவத்தியை பொருத்திக்கொண்டு என்னருகில் வஞ்சகச் சிரிப்போடு வந்தவள், "உமாஜி.. உங்கள் நிர்வாண* உடல் குளிரில் நடுங்குகிறது.. அதற்கு கதகதப்பு ஏற்றட்டுமா..?" என்று கேட்டாள். நான் பதில் சொல்வதையும் அவளைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தேன். ஆனால் அவள் கடமையை களிப்போடு நிறைவேற்றத் தொடங்கினாள். நான் மிகுந்த சிரமத்தின்பேரில் உயர்த்தி பிடித்திருந்த வலது தொடைக்கும், கீழே ஏதேனும் பிடிமானம் கிடைக்குமா என்று அலைபாய்ந்துகொண்டிருக்கும் இடது காலின் தொடைக்கும் இடையில், மெழுகுவத்தியின் ஜுவாலையைப் பாய்ச்சி, என் சிமிழ்போன்ற அந்தரங்கத்தை இரக்கமே இல்லாமல் பொசுக்க ஆரம்பித்தாள். கைகளில் பாய்ந்திருந்த கத்திகள், காலுடன் பிணைக்கப்பட்டு, முலைக்காம்புகளை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்கிகள் இவற்றின் வேதனையை மறந்து நான் என் உடலை அசைத்தேன். என் பெண்மைச்சின்னம் வேகவைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. என்னால் இயன்றவரை, என் உடலை, விடுவித்துக்கொள்ளப் போராடினேன். இதனால், தீ ஜுவாலை என் பெண்ணுறுப்பை விட்டு விலகுவதை உணர்ந்த, பூனைக்கண்ணி, கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் இடது பாதத்தை அவளது வலதுகாலால் மிதித்துக்கொண்டு, மேலே உயர்த்தப்பட்டிருந்த என் வலது தொடைக்கு கீழே அவளது தோளை முட்டுக்கொடுத்து பிடித்தவாறு, என் சிறு புனிதத்தை கருக்கினாள். நான் அனலில் இட்ட புழுப்போல துடிதுடித்தேன். என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. என் பண்பாடு சிதறியது. கலாச்சாரம் கை நழுவியது... ஒரு மூன்றாம் தர வேசி போல குரலெடுத்து சுங்கை அழைத்தேன்.. "சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்! நான் தயார்.. உடனே என்னைக் காப்பாற்று..!" மன வைராக்கியத்தை, உடல் வேதனை வென்றுவிட்டது. என் குரல் கேட்டு சுங் பரண் வீட்டிலிருந்து என்னை விட்டுவிடுமாறு சைகை செய்தான். பின்னர் வேகமாக ஓடிவந்து என்னை விடுவிக்கும்வரை, பூனைக்கண்ணி பச்சே, தன் கொடூரச் செயலை நிறைவேற்றிக்கொண்டே இருந்தாள். ஒருவாறு சுங்கினால் விடுவிக்கப்பட்ட நான், " சுங்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சீரழித்துவிடு. அதன் பின்னரும், என் வெட்கம்கெட்ட உடலில் இந்த பாழும் உயிர் தங்கி இருந்தால் என் தலையில் ஒரு பாறாங்கல்லைப் போட்டு கொன்றுவிடு.." என்று கதறினேன். பின், நான் எனக்கேற்பட்ட துர்பாக்கியமான நிலையை எண்ணி மனம் நொந்து நினைவிழந்து மண்ணில் வீழ்ந்தேன். தன் உத்தரவை காதில் வாங்காத, பூனைக்கண்ணிக்கு ஒரு துப்பாக்கி குண்டை பரிசளித்ததோ, தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் மூலம் என்னை அவர்கள் முகாமுக்கு கொண்டுவந்ததோ எனக்குத் தெரியாது. மீண்டும் எனக்கு நினைவு திரும்பியபோது, நான் ஒரு கட்டிலில் படுக்கவைக்கப்பட்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். கைகள் அனிச்சையாக என் உடலை ஸ்பர்சிக்க, அங்கங்கு மூலிகை மருந்து தடவப்பட்டு காய்ந்திருப்பதை உணர முடிந்தது. இரு தொடைகள் இணையும் இடத்தில் வலி மிச்சமிருந்தது. என் மீது சிறு துவாலை போர்த்தப்பட்டு முக்கியமான பிரதேசங்களை மட்டும் மூடியிருந்தது. முகாமின் குளிர் என் வெற்று உடலைத் தின்றுவிடாமல், ஒரு பெரிய லாந்தர் விளக்கு காப்பாற்றிக்கொண்டிருந்தது.. பக்கத்தில் காம்ரேட் ( ஆரம்பத்தில் என்னை முகாமுக்கு கடத்திவந்தபோது. என்னை சுங் இவள் பொறுப்பில்தான் விட்டிருந்தான்..) கவலை ததும்பிய விழிகளுடன் என்னையே கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள். நான் விழி திறந்ததும், காம்ரேட் முகத்தில் பெரும் ஆர்வ வெளிச்சம் மலர்ந்தது. நட்பான புன்னகையொன்றை இதழ்களில் தவறவிட்டவாறே என்னைக் கேட்டாள்.. இப்போது எப்படி இருக்கிறது உமாஜி..? ம்ம்ம்ம்.. பரவாயில்லை காம்ரேட்.. ஆனால், என் காயங்கள் குறித்து என்னைவிட சிறப்பாக சொல்ல வல்லவள் நீதான்.. சொல்.. என் நிலை தற்போது எப்படி உள்ளது..? கசையடிக் காயங்கள் பெருமளவு ஆறிவிட்டன. கொக்கி செருகப்பட்ட இடங்களும் விரைவில் ஆறிவிடும். ஆனால் உங்கள் அந்தரங்கப் பிரதேசம் மட்டும் இன்னும் ரணமாகவே இருக்கிறது... காலியா தனக்குத் தெரிந்த வித்தைகளையெல்லாம் காட்டிப் போராடிக்கொண்டிருக்கிறான்.. இப்போதுகூட பக்கத்துக் காட்டுக்கு மூலிகை தேடிப் போயிருக்கிறான்.. ஹ்ம்ம்ம்ம்ம்.. அது அவ்வளவு எளிதில் ஆறாது.. என்னை ஏற்றுக்கொள்ளச் சொல்லி வெட்கம்விட்டு கதறவைத்த புண் அல்லவா அது..? இந்த அளவுக்கு மானங்கெட்டுப் போனேனே.. என்மீது எனக்கே அறுவெறுப்பாக உள்ளது காம்ரேட்.. துயருறாதீர்கள் உமாஜீ.. அங்கு நடந்ததையெல்லாம் தாண்டா ( பூனைக்கண்ணி பச்சேயுடன் வந்த நல்மனப் பெண்..) சொன்னாள்.. உங்களால் முடிந்தவரை எதிர்ப்பு தெரிவித்துவிட்டுதான் கடைசியில் பணிந்தீர்கள்.. அதுவும் அந்த குரூர மனங்கொண்ட பச்சேயின் சித்திரவதைதான் உங்களை அந்த முடிவுக்கு வரவைத்தது.. பூப்போன்ற மெல்லிய பாவையான உங்களைத் துடிதுடிக்க வைத்த பச்சேக்கு சரியான தண்டனை கிட்டிவிட்டது.. ஐயோ.. என்னவாயிற்று அவளுக்கு..? உங்களை விடுவிக்கச் சொல்லியும் கேளாமல் தொடர்ந்து உங்களின் அந்தரங்கத்தைப் பொசுக்கியதற்காக, தலைவர் அவளை சுட்டுவிட்டார்.. அவளை அங்கேயே குற்றுயிராகப் போட்டுவிட்டு வந்துவிட்டார்களாம்.. இன்னேரம் எந்த மிருகத்துக்கு இரையானாளோ..? இது என்ன கொடூரம்..? கீழ்ப்படியாமை தவறுதான்.. அதற்கு இவ்வளவு கடுமையான தண்டனையா..? சே.. மனித உயிர்கள் இவ்வளவு மலிவானவையா..? தன்னைத் துன்புறுத்தியவளுக்காக வருந்தும் உங்கள் இரக்க குணம் வியப்பாக இருக்கிறது உமாஜி.. இங்கு எல்லாமே மலிவுதான்.. உயிர்கள் விதிவிலக்கல்ல.. சற்றுநேரம் நாங்கள் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை.. கணங்கள் யுகங்களாக நகர்ந்தன.. என்மீதான இச்சையை சுங் தீர்த்துக்கொண்டு விட்டானா இல்லையா என்று அறிந்துகொள்ள ஆவலாக இருந்தது.. நான் சுயவுணர்வின்றிக் கிடந்த நாளில் அவன் தன் விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொண்டிருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்குமே என்று விரும்பினேன்.. நான் முழுப் பிரக்ஞையுடன் அவனது படுக்கையைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் அவலத்தை வெறுத்தேன்.. இதுகுறித்து, காம்ரேடிடமே கேட்டேன்.. சுங் என்னை சீரழித்துவிட்டானா காம்ரேட்..? காம்ரேட் பதில்சொல்லுமுன் அறைக்கு வெளியிலிருந்து ஒரு ஆண்குரல் ஒலித்தது.. என்னுடன் இன்பம் துய்க்க அவ்வளவு ஆர்வமா உமாஜி..? கேலியும் சிரிப்புமாக வினவியவாறு சுங் அறைக்குள் நுழைந்தான்.. வெளியே மழை பெய்திருக்கவேண்டும்.. தான் அணிந்துவந்த மழைக் கோட்டை அவிழ்த்து காம்ரேடிடம் கொடுத்தவாறே சுங் சொன்னான்.. எனக்கு கொஞ்சம் சூடாகத் தேனீர் வேண்டும் காம்ரேட்.. காம்ரேட் மவுனமாக அறை விட்டகல, சுங் ஒரு ஆசனத்தை என்னருகே இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்தான்.. என் கைகள் அனிச்சையாய், என்மீது போர்த்திருந்த துவாலையை சரிசெய்து, கூடியவரை அவன் கழுகுக் கண்களிடமிருந்து அந்தரங்கங்களை மறைக்க முயன்றன. ஓரக்கண்ணால் என் தவிப்பை இரசித்தவாறே சுங் கேட்டான்.. என்ன உமாஜி.. பதிலேதும் சொல்லவில்லையே.. என்னுடன் கழிக்கப்போகும் பொழுதுகள் குறித்து மிகுந்த எதிர்பார்ப்போடு உள்ளீர்கள் போலுள்ளதே..? எனக்கு மிகவும் அவமானமாகயிருந்தது.. நான் கேட்டதற்கு அர்த்தம் அதுவா..? எவ்வளவு கேவலமாக அடுத்தவர்களை மதிப்பிடுகிறான் இவன்..? என் உதடுகள் ரோஷத்தில் துடித்தன. என் கரங்கள் வெடவெடவென்று நடுங்கின. என்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள மிகவும் முயன்றேன்.. என்னை மேலும் அவமானத்தில் துடிக்கவைக்காமல், சுங் பேச்சை மாற்றினான்.. காயங்களின் வேதனை குறைந்திருக்கிறதா உமாஜி..?.